خبرروز

امروز دکتر بهرام عین الهی، متخصص بیماری‌های چشم و استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی به پرسش ما پاسخ می‌دهد.

***

از بیماری‌های مهم چشم، آب‌سیاه است. در گذشته چون درمان کافی برای بیماری‌های چشمی وجود نداشت، آب‌سیاه باعث کوری فرد می‌شد.

تغذیه چشم انسان توسط خون انجام نمی‌شود، چراکه خون مستقیما به قسمت جلوی چشم نمی‌رود. اگر خون جلوی چشم می‌رفت همه چیز را قرمز می‌دیدیم، خداوند مایعی را در چشم آفریده که «زلالیه» نام دارد.

این ماده از جایی تولید و از جایی خارج می‌شود و پس از تولید، تغذیه جلوی چشم را انجام می‌دهد. اگر این مایع تولید شود و خوب خارج نشود به مرور حجم مایع افزایش یافته و چشم دچار فشار می‌شود. فشار بالای داخل چشم به عصب چشم و سلول‌های بینایی فشار وارد می‌کند و عصب را از بین می‌برد.

اگر کسی به طور مرتب چشمش قرمز شود، سردردهای شدیدی بگیرد یا در تاریکی هاله‌ای را جلوی چشم خود ببیند، شاید به آب‌سیاه مبتلا باشد.

آب‌سیاه اگر بموقع تشخیص داده شود، بخوبی قابل درمان است در غیر این صورت ضرر غیرقابل جبرانی خواهد داشت.

بهتر است بدانید گلوکوم یا آب‌ سیاه بیماری‌ای است که می‌تواند منجر به آسیب عصب بینایی و در نتیجه کوری شود.

این بیماری در آغاز هیچ علامتی ندارد، ولی می‌تواند در طول چند سال، کاهش بینایی و در نهایت کوری را در پی داشته باشد. درمان زودرس می‌تواند مانع پیشرفت بیماری و کاهش دید بیمار شود.

افراد بالای 40 سال و کسانی که در خانواده‌شان سابقه این بیماری را دارند، بیشتر در معرض آب‌سیاه هستند.

گلوکوم ابتدا علامت خاصی ندارد. دید، طبیعی بوده و دردی وجود ندارد. با ادامه بیماری، فرد مبتلا متوجه می‌شود که هرچند اشیایی را که جلویش قرار دارند خوب می‌بیند ولی اشیایی را که باید از گوشه چشم به آنها نگاه کند، بخوبی نمی‌بیند.

اگر بیمار مبتلا به گلوکوم درمان نشود و ناگهان ?دید کناری? را از دست بدهد، درست مانند این است که دارد از درون یک لوله به اطراف نگاه می‌کند. ادامه یافتن بیماری، باعث از بین رفتن باقیمانده دید حتی در مرکز بینایی شده و بیمار بتدریج کور می‌شود. بنابراین آب‌سیاه را جدی بگیرید.