خبرروز

هنوز مانند بسیاری از خبرهای مشابه هیچ موضعگیری در برابر این ادعا لحاظ نشده وگویا ریاست قبلی و معاونانش هم ضرورتی برای توضیح در این باره نمی‌بینند، اما گذشته از نبود حساسیت خبری نسبت به انتشار این‌گونه ادعاها، بتازگی در بین برخی مسوولان و در خلال اطلاع رسانی‌ها، عادت جدیدی خلق شده که می‌توان آن را «رودربایستی خبری» نامید.

بسیاری از مسوولان مانند فرهاد دانشجو، ضمن این‌که اطلاعات مهمی را درباره فساد احتمالی در حوزه مالی یک مجموعه اعلام می‌کنند بدون شفاف‌سازی، خبر را در حد یک ادعای خبری نگاه می‌دارند.

نگاهی به برخی تخلفات مالی مدیران سازمان‌ها نشان از همین رودربایستی خبری دارد. انتشار نصفه‌نیمه خبر تخلف مالی، تهدید به افشای تخلفات، آوردن حرف اول نام متهمان به تخلف و... از جمله شگردهای این سیاست خبری در دستگاه‌های مختلف است که از چند زاویه قابل تامل است.

نخست این‌که اگر مدیران سازمان‌ها از جزییات این گونه تخلفات مطمئن هستند، چرا به طور شفاف آن را افشا یا متخلفان را به مراجع رسمی معرفی نمی‌کنند؟ اگر نسبت به جزییات این‌گونه ادعاها شبهه دارند، چرا با تهییج احساسات عمومی و شبهه افکنی در این زمینه، آبروی مدیران قبلی را به بازی می‌گیرند؟

دوم این‌که، تاثیر این شیوه اطلاع‌رسانی که می‌توان از آن به نامحرم‌سازی افکار عمومی یاد کرد، در کوتاه‌مدت، بی‌اعتمادی مردم را نسبت به عملکرد روسای سازمان‌ها به همراه دارد.

سوم، تقویت شبهه زد و بند میان مدیران است، به طوری که گویا برخی مدیران با افشای نیمه‌کاره تخلفات سعی در فشار بر مخالفان برنامه‌های خود دارند و بالاخره این‌که ادعای هرگونه تخلفی باید در مرجع رسمی آن بررسی شود و پیگیری این رسیدگی از وظایف مدیران فعلی است و تنها با طرح این تخلفات در تریبون‌های عمومی، مطالبات مردم نسبت به رسیدگی سریع به تخلفات بالا می‌رود، حال آن‌که در بسیاری موارد یا این تخلفات همچنان در رودربایستی میان مدیران گم می‌شود یا تا لحظه اعلام حکم متخلفان، بازهم افکار عمومی شایسته اطلاع از نام متخلفان به بهانه تخطئه افراد نیست. این نحوه اطلاع‌رسانی تنها تیشه به ریشه اعتماد عمومی می‌زند.

کتایون مصری - دبیر گروه جامعه

(جام جم)